هنرهای دستی در دوره ی صفویه رو به تکامل نهاد و هنرمندان از هر گوشه کشور به اصفهان ، پایتخت ایران در آن زمان ، روی آوردند و هنرهای فراموش شده ایران از نو پایه گذاری کردند در زمان صفوی کوشش زیادی برای ساختن و یا ترمیم ساختمان مقبره ها و بارگاه ها شد . ضریح وصندوق مقبره ها را با استفاده از چوب عود وصندل به خصوص برای قبور ایمه اطهار در نظر گرفتند که در تزیین آنها از رسمهای گره چینی و منبت استفاده کردند . حتی برای تزیین بهتر ،مجموعه ای از گلهای خاتم را که از همان رسم گره به وجود می امدند ، در وسط لغت های منبت به صورت تک گل به کار می بردند .برای این کار ، رسم های منبت شده را کنده کاری می کردند برای تکمیل تزیینات اولیه حاشیه از خاتم دو رنگ سفید و سیاه که جنس آن عاج و آبنوس بود استفاده می کردند .این طرح ها نام های متفاوتی داشت که قبلا در معماری و آجر کاری تجربه شده بود . نام حاشیه ها عبارت بود از : چشم بلبلی ، زلفک ،مورد ، مداخل . این حاشیه ها چسبانده می شد و در وسط آن تک گل خاتم نشانده می شد .
چنین به نظر می رسد که نام خاتم از همین زمان به این هنر اطلاق شده است . علت دیگر اینکه خاتم به صورت تک گل کار میشده آن است که هر چه ریزتر می بود مرغوبیت آن بیشتر می شد
